Trettandagshelga i Rindal

Alle me som er her, har prøvd det. Me er født, me byrja å puste, fekk mat, reine bleier og varme, og me vaks opp.

Slik var det for Jesus også. Men det er noko rart med Jesus. Han hadde vore med Gud, med far sin i himmelen, like ifrå før verda vart skapt. Og så vart han planta som eit frø i Maria sin mage og vart menneske. Gud og menneske i same person, altså.

Jesus er så mykje Gud at han kan gjera under, forkynne om at himmelriket er nær, tilgje folk synder og endå til lova forbrytarar ein plass i himmelen. Slikt har aldri skjedd før.

Og så er Jesus så mykje menneske at – ja, han blir født på normal måte under unormale omstendigheiter: Blant dyra i stallen. Det seier sitt om å vera liten og utanfor det gode selskap.

Jesus er Gud som kjem til verda. Og Jesus er menneske, som ein bror av oss. Og difor kunne han bli den han vart og vera den han er: Ein av oss som hjelper oss – bokstaveleg talt i liv og død.

Gjennom alle tider har folk tenkt og forska på kva dette betyr, dette at Gud kom til verda som eit lite barn, født i ein stall. Me kan gjera oss store tankar om dette, om liv og død og saligheit.

Eller me kan bokstaveleg talt ta det ned og gjera det til vårt.

Korleis skal me kunne lata Jesusbarnet, der han ligg nyfødt i ei krubbe, til vår eigen?

I jolesongane har me fått mange fine ord og melodiar til hjelp. Songane som set ord på kva det handlar om.

Ta for eksempel songen

Mitt hjerte alltid vanker i Jesu føderom,
der samles mine tanker som i sin hovedsum.
Der er min lengsel hjemme, der har min tro sin skatt;
jeg kan deg aldri glemme, velsignet julenatt.

Nokon av dykk tok fram jolepynten då det vart advent, eller kanskje endå før. Hjå oss gjorde me det vesle jolaftan, og me har den framme til 20. dag jol. Me treng såpass, og etter tre veker er me igrunn forsynt.

Me pakkar ned att nissar, englar, juletrekuler og julekrubba. Så får dei vera på mørkloftet til neste jol. Men om Jesusbarnet i krubba, altså julekrubba, ligg på mørkloftet, så er det ikkje der Jesus befinn seg året igjennom, eigentleg.

For mange av oss som har lært om Jesus, kjenner på at der, i Jesu føderom, der samlast tankane våre som i ein hovedsum – året igjennom.

Og så skal eg til slutt sitere favorittverset mitt, som seier alt om kvar Jesus ynskjer å bu: I hjartet vårt. Med alt sitt av kjærleik og nåde som han vil gje oss.

Det er eit eineståande tilbod å kunne ta imot Jesus slik at han kan bu i hjartet vårt, - som det er skrive på ein litt gamaldags måte av ein Hans Adolph Brorson som skreiv det for nesten 300 år sidan:

Akk, kom, jeg opp vil lukke mitt hjerte og mitt sinn
og full av lengsel sukke: Kom, Jesus, dog herinn!
Det er ei fremmed bolig, du har den selv jo kjøpt,
så skal du blive trolig her i mitt hjerte svøpt.

Jesus vart svøypt, altså pakka rundt, og lagt i ei krubbe.

Og me, me kan lata hjarta vårt og hovedsummen av tankane våre vera plassen der Jesus kan leva.

Han kan leva i hjarta vårt. Eller vera svøpt der, som Hans Adolph Brorson seier.
Det går vel ut på det same.